Σελίδες

Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2014

Περί «οραμάτων και θαμάτων» - Με αφορμή τον τάφο της Αμφίπολης

Xρυσό περίαπτο, μετάλλιο που θεωρείται πως έχει μεταφυσικές ικανότητες προστασίας σαν "φυλαχτό" για τον κάτοχό του. Απεικονίζει το Μέγα Κωνσταντίνο και στο φόντο δεξιά του το Μέγα Αλέξανδρο, με την επιγραφή "Invictus Constantinus Magnus" - Ο Ανίκητος Μέγας Κωνσταντίνος!



Η διαδρομή της ανθρωπότητας προς την απόλυτη λατρεία της ύλης είναι μία πολύπλοκη και σχετικά αργή διαδικασία που έχει τελεστεί τους τελευταίους πέντε αιώνες. Σταδιακά από την εποχή της Αναγέννησης έως και τον Διαφωτισμό του 18ου αιώνα ο δυτικός πολιτισμός και ο δυτικός άνθρωπος θεοποίησε τη λογική γνώση στον απόλυτο βαθμό.

Θεοποίησε την επιστήμη όπως εκείνος καταχρηστικά επέλεξε να οριοθετήσει και να την περιορίσει μέσα σε στεγανά που εκείνος κατασκεύασε. Η διαφορά της δυτικής επανάστασης του ορθολογισμού από την αρχαία ελληνική φιλοσοφία έγκειται σε μία και μόνο φράση, μία και μόνο επιγραφή που κάποτε ο Απόστολος Παύλος έκπληκτος συνάντησε στην αρχαία Αθήνα. «Τω αγνώστω Θεώ».

Διότι η αρχαία ελληνική σκέψη, ο αρχαίος ελληνικός ορθός λόγος ήθελε πάντα να αφήνει περιθώριο στο άγνωστο, στο αναπόδεικτο, στην αλήθεια που υπάρχει εκεί έξω αλλά ο άνθρωπος δεν έχει καταφέρει ακόμα να την ψηλαφίσει. Ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός όσο περισσότερη αλήθεια ανακάλυπτε και όσο περισσότερη γνώση κατακτούσε, τόσο περισσότερο συνειδητοποιούσε ότι δεν έχει ψηλαφίσει ούτε καν το ένα μυριοστό της άπειρης αλήθειας και σοφίας του Σύμπαντος. Τόσο ακόμα μεγάλωνε η πεποίθηση του αρχαίου Έλληνα για το Άγνωστο, για την απόλυτη εκείνη Αλήθεια που όσο πιο πολύ την κυνηγάς και όσο κοντύτερα φθάνεις σε αυτήν τόσο περισσότερο αποκαλύπτεται στα μάτια σου η μικρότητα και μηδαμινότητα του ανθρώπου. «Εν οίδα ότι ουδέν οίδα». Με άλλα λόγια, ο ελληνικός ορθός λόγος αμφισβητούσε συνεχώς και αναθεωρούσε συνεχώς τα ίδια τα ευρήματά του, τον ίδιο τον εαυτό του. Και προπαντός άφηνε και ήθελε πάντα να αφήνει περιθώριο στο μετα-φυσικό και άγνωστο. Στο αόρατο, σε εκείνο που υπάρχει βεβαίως, μεν, αλλά δεν μπορεί να ψηλαφηθεί με καμία από τις πέντε ανθρώπινες αισθήσεις.

Όταν λοιπόν ήταν αυτή ακριβώς η παραπάνω μεθοδολογία που ακολούθησε η ελληνική σκέψη για να φθάσει στα πραγματικά μεγάλα ύψη στα οποία έφθασε - σε σύγκριση με την υπόλοιπη ανθρωπότητα - γίνεται εύκολα κατανοητό το πόσο καταστροφική ήταν η διαδρομή που ακολούθησε η νεότερη δυτική σκέψη προς την αντίστροφη ακριβώς κατεύθυνση από την ελληνική: την απόλυτη και, μάλιστα, εκ των προτέρων άρνηση της ύπαρξης του μεταφυσικού και της απολυταρχικής επιβολής της κάθε μίας νέας μικρής ανακάλυψης της επιστήμης ως ολοκληρωτική και τελική αλήθεια. Διότι στον νεότερο δυτικό πολιτισμό δεν υπάρχει περιθώριο για λάθη. Όποιος κάνει λάθη είναι καταδικασμένος στην απόρριψη, ενώ αντιθέτως είναι εκείνος ο οποίος θα πείσει για το «αλάθητό» του ο οποίος θα αναγνωρισθεί και θα αναδειχθεί.

Έτσι, η δυτική σκέψη πέρασε σταδιακά από τον απόλυτο ορθολογισμό και την θετική σκέψη, όπου η αλήθεια αναγνωρίζεται μόνο όταν μπορεί να στηριχθεί σε αδιάσειστα χειροπιαστά στοιχεία και αποδείξεις, στην κριτική σκέψη, η οποία απλά αντέγραψε τα επιχειρήματα των αρχαίων Ελλήνων σχολαστικών (ώστε να δικαιολογούν την ύπαρξή τους και τους ακαδημαϊκούς μισθούς τους, κάνοντας απλά «φασαρία», αμφισβητώντας και «κρίνοντας» το κάθετι μικρό ο ανθρώπινος πολιτισμός έχει κατακτήσει μέχρι σήμερα, και στην πραγματικότητα μην προσφέροντας τίποτα άλλο απολύτως στην επιστήμη), ως την σημερινή κατάσταση της «μετα-νεοτερικής» σκέψης, όπου έχοντας ο δυτικός κόσμος φθάσει στο απώτερο σημείο του ναρκισσισμού και έχοντας εξαντλήσει τις περιορισμένες δυνατότητες του παλαιού, κλασικού ορθολογισμού, έχει πλέον σταματήσει εντελώς την έρευνα για το άγνωστο, έχει πάψει να αναζητά την Αλήθεια, και αντί για αυτό αβίαστα και ακοπίαστα κατασκευάζει δικές της εντελώς αυθαίρετες «αλήθειες». Ο σύγχρονος δυτικός πολιτισμός δημιουργεί και σχεδιάζει τις πλέον ανώμαλες στρεβλώσεις και παραισθήσεις τις οποίες παρουσιάζει ως «μετα-νεοτερική επιστήμη». 

Αυτή όμως ήταν η τελεσίδικη κατάληξη του δυτικού ορθολογισμού. Δεν μπορούσε δηλαδή ποτέ να οδηγήσει και να καταλήξει σε κάτι διαφορετικό, από την στιγμή που, εδώ και αιώνες, τόσο εκκωφαντικά αγνοεί και παραβλέπει το ενδεχόμενο να μην μπορεί ποτέ να αποδειχθεί τίποτα με απόλυτη βεβαιότητα, βασιζόμενο σε αυτό που ονομάζεται «ορθός λόγος», αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα παραπάνω από τις πέντε περιορισμένες ανθρώπινες αισθήσεις! Αλλά η δυτική σκέψη έφθασε να υποστηρίζει πως ο καθένας μπορεί να «αποδείξει» τη δική του «αλήθεια» αρκεί να παρουσιάσει χειροπιαστές «αποδείξεις». Στην πραγματικότητα πρόκειται για την νομιμοποίηση του ψεύδους, εφόσον το κάθε ένα ψέμα μπορεί να προπαγανδιστεί ως αλήθεια, παρουσιάζοντας επιλεκτικά συγκεκριμένες μόνο ή και διαστρεβλωμένες ακόμα πτυχές της αλήθειας, αποκρύπτοντας την συνολική εικόνα ή αποσιωπώντας εντελώς το γεγονός ότι η συνολική αυτή εικόνα είναι αδύνατον να προσεγγισθεί, άρα αδύνατον και να υποστηρίξει ο οποιοσδήποτε ότι κατέχει την αλήθεια. Αντί δηλαδή ο δυτικός άνθρωπος να οδηγηθεί στη μετριοφροσύνη της αρχαίας ελληνικής σκέψης, άφησε τον εαυτό του να αιωρηθεί στα νεφελώδη στρώματα της έπαρσης, της ματαιοδοξίας και της αδιαλλαξίας.

Διότι η θεοποίηση και απολυτοποίηση της ικανότητας αυτών των αισθήσεων είναι που τελικά οδήγησε στην πιο αφάνταστη και τραγική αυθαιρεσία που έχει δει ποτέ η ανθρωπότητα και την οποία βιώνουμε σήμερα. Τελικά ο κάθε ένας σήμερα υποστηρίζει όποια άποψη θέλει και «αποδεικνύει» όποια «αλήθεια» θέλει! Αυτός είναι ο δυτικός πολιτισμός σήμερα και δυστυχώς ήταν καταδικασμένος εξ αρχής να καταλήξει εδώ.

Τι σημασία έχει όμως να τα συζητούμε όλα αυτά σήμερα; Έχει σημασία διότι ακόμα και σε αυτές τις τόσο αντίξοες και πραγματικά ιστορικά πρωτόγνωρες συνθήκες, η ανθρωπότητα κατέχει ακόμα ένα πολύ μεγάλο όπλο: την ελληνική παράδοση. Την ελληνοχριστιανική παράδοση, η οποία υπάρχει και είναι ζωντανή. Πολλώ δε μάλλον εμείς που είμαστε εθνικά και φυσικά απόγονοι και συνεχιστές αυτής της παράδοσης, κατέχουμε ένα πολύ σημαντικό εργαλείο και όπλο να αντιστρατευθούμε σε αυτόν τον οδοστρωτήρα της παγκοσμιοποίησης που δεν είναι τίποτα άλλο από έναν παγκόσμιο μηδενισμό και καταστροφή της ίδιας της ύλης, την οποία με τόση μανία και πάθος λάτρεψε ο νεότερος δυτικός κόσμος.

Τα τελευταία χρόνια έχουμε δει εδώ στην Ελλάδα να καταρρέει, κυριολεκτικά, το σύμπαν. Δεδομένα και θεσμοί καθιερωμένοι από δεκαετίες κατέρρευσαν και εξαφανίστηκαν εν μια νυκτί. Περιουσίες, εταιρείες, εργασίες, κατασκευές και τρόποι ζωής και συμπεριφοράς χάθηκαν ή αναγκάστηκαν να περιοριστούν σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, που με δυσκολία πλέον μπορεί ο καθένας μας να φανταστεί πώς ήταν δυνατόν οι Έλληνες και η Ελλάδα να ζει όπως ζούσε πριν την κρίση! Με άλλα λόγια είδαμε τα τελευταία χρόνια να συντελείται γύρω μας μια ανεπανάληπτη, για την νεότερη ελληνική πραγματικότητα υλική καταστροφή. Μία καταστροφή την οποία, αν και ελάχιστοι διέβλεπαν προτού ξεσπάσει, πλέον όλοι συνειδητοποιούν και βιώνουν. Την κατάρρευση του πολιτικού μας συστήματος, το αβέβαιο μέλλον του ίδιου του έθνους και του κράτους μας, υπό το βάρος δράσεων εξωτερικών παραγόντων και των δυσβάστακτων αλλά και αναπόφευκτων συνεπειών τους. Όλοι πλέον βλέπουν και αναφωνούν για αυτές τις απώλειες και κοσμοϊστορικές εθνικές καταστροφές. Να μην τα πολυλογούμε: Με βάση την απλή λογική, με βάση τον ορθό λόγο των πέντε ανθρώπινων αισθήσεων μας το μέλλον είναι καταδικασμένο και αναπόφευκτο. Όλες οι οικονομίες «προβλέψεις», όλες οι στατιστικές, αλλά και οι εξωτερικές πολεμικές απειλές που χτυπούν πλέον την γειτονιά και την πόρτα μας δείχνουν αυτό: ότι το μέλλον μας είναι τραγικό και καταδικασμένο. Στο ίδιο συμπέρασμα καταλήγουν όλοι οι σύγχρονοι επιστήμονες αλλά και οι ξένοι, κατά τα άλλα «ευεργέτες», δανειστές μας: ο ελληνισμός πεθαίνει - αν δεν είναι ήδη νεκρός. Ο ασθενής έχει καρκίνο και απλά μετρά μήνες ή μερικά χρόνια πριν το βέβαιο και τελικό θάνατο…

Τι είναι λοιπόν αυτό που έχει να μας πει η ελληνική παράδοση και αυτό που μπορεί ίσως να μας δώσει ελπίδα; Και πάλι, δεν είναι τίποτα άλλο από μία φράση, μία και μόνο επιγραφή που κάποτε ο Απόστολος Παύλος συνάντησε σε έναν βωμό στην αρχαία Αθήνα: «Τω Αγνώστω Θεώ». Η βεβαιότητα όχι του «ορθό λόγου», αλλά του ελληνικού Λόγου ότι παράλληλα με όλα αυτά τα γεγονότα που η όραση και η ακοή και συνολικά η λογική μας βλέπει να διαδραματίζονται γύρω μας, γεγονότα και διαδικασίες τόσο συνταρακτικά και καταιγιστικά που με δυσκολία πλέον προλαβαίνουμε να παρακολουθήσουμε την επικαιρότητα, υπάρχει και μία άλλη διάσταση, μία αόρατη διάσταση, πέραν των πέντε αισθήσεών μας, όπου και εκεί, παράλληλα με τα ορατά, διαδραματίζονται ακόμα πιο συνταρακτικά γεγονότα. Είναι ένας κόσμος αόρατος τον οποίο όμως όλοι είμαστε βέβαιοι ότι υπάρχει, γιατί όλοι κάποια στιγμή τον νοιώσαμε με κάποιο άρρητο και ακατάληπτο τρόπο. Σε χρόνο και τόπο ανύποπτο, σε κάποια από τις πολλές Θείες Λειτουργίες, σε κάποιο προσκύνημα στους Αγίους Τόπους, ή κοντά σε κάποιον άγιο γέροντα που οι πολλοί δεν γνωρίζουν γιατί το Άγιο Πνεύμα αναπαύεται και χαίρεται στην σιωπή και την ησυχία. Είναι κάποιες τέτοιες ανύποπτες στιγμές λογικής λατρείας που όλοι μας έχουμε βιώσει και μας βεβαιώνουν ότι ο αόρατος αυτός κόσμος υπάρχει και φροντίζει για εμάς, χωρίς εμάς… Είναι η Αλήθεια την οποία δεν διδαχθήκαμε σε κανένα πανεπιστήμιο και δεν μπορεί να την «πιστοποιήσει» κανένα πτυχίο, αλλά την «είδαμε» με άλλο τρόπο. Είναι ο τρόπος όχι της λογικής και του ορθολογισμού, αλλά της λογικής λατρείας, μίας λατρείας που ναι, αρέσει δεν αρέσει, μόνο η Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία κατέχει.

Ο ελληνισμός που ανέδειξε τέτοιο πολιτισμό και τόσο μοναδικό τρόπο ανθρωπιστικής σκέψης, πορεύθηκε στο διάβα των αιώνων μέσα από κάθε είδους τρικυμίας, φυσικής και ανθρώπινης καταστροφής, με όχημα και πηγή δύναμης μία και μόνο αξία: την πίστη στην Αθανασία. Θρύλοι, ιστορίες και τραγούδια που αποτυπώνουν την προαιώνια πίστη του ελληνικού λαού στην Αθανασία και τη Θεία Πρόνοια. «Η Ρωμανία ’πέρασεν
η Ρωμανία ’πάρθεν. Η Ρωμανία κι αν ’πέρασεν ανθεί και φέρει κι άλλο». «Σώπασε κυρά Δέσποινα και μη πολυδακρύζεις πάλι με χρόνους, με καιρούς, πάλι δικά μας θα 'ναι».
Ο θρύλος του Μαρμαρωμένου Βασιλιά. Η Γοργόνα αδερφή του Μεγαλέξαντρου. Θρύλοι και τραγούδια πολύ πιο ζωντανά και αληθινά από τα ψεύτικα ιδεολογικά συνθήματα των τελευταίων αιώνων! Γιατί τα δεύτερα φεύγουν και χάνονται σαν φούσκες εν ριπή οφθαλμού, ενώ τα πρώτα ζουν και συνεχίζονται από γενιά σε γενιά, από στόμα σε στόμα, έως να επαληθευθούν και να πάψουν να είναι «θρύλοι»!

Κάποιοι δεν πίστευαν, ήταν βέβαιοι ότι δεν θα βρεθεί ποτέ ο τάφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Και χαίρονταν, ένοιωθαν ασφαλείς με αυτήν την «σιγουριά» τους. Βρέθηκε ο τάφος του λόφου της Αμφίπολης και κάποιοι εύχονται να μην είναι αυτό που μπορεί να είναι! Έχουν φτάσει στο σημείο να αρνούνται ακόμα και τις χειροπιαστές αποδείξεις, άρα τις ίδιες τις αισθήσεις τους, κάποιοι που παρουσιάζονται ως καθηγητές πανεπιστημίων, δηλαδή «μέντορες» του ορθολογισμού και της επιστημονικής σκέψης! Και όμως οι θρύλοι και οι «δοξασίες», το άγνωστο και το «αδύνατον» που με τόση μανία και πάθος πολεμούν εδώ και αιώνες έρχονται να τους εκδικηθούν.

Τους βόλευε να είναι νεκρός και χαμένος, «ανύπαρκτος» ο μεγάλος βασιλιάς του Ελληνικού Γένους, ο μεγάλος βασιλιάς της ελληνικής οικουμένης, αιώνιο σύμβολο και πηγή θάρρους του Έθνους. Κάποιοι έσπευσαν με μεγάλη προθυμία και χαρά να σβήσουν τη «Μεγάλη Ιδέα» μετά το 1922, και μόνο κάτι «ηλίθιοι» και «γραφικοί» πιστεύουν ακόμα κάτι τέτοιες ανοησίες! Κάποιοι από το 1981 και μετά έσπευσαν, με στόμφο και ύφος χιλίων καρδιναλίων, να απαντήσουν στην Γοργόνα αδερφή πως τάχα «πέθανε ο βασιλιάς Αλέξανδρος, δε ζει πλέον» και νόμιζαν ότι θα γλύτωναν από την οργή της με το ψέμα αυτό! Όμως να! Η Γοργόνα, ίσως άργησε λίγο, αλλά δεν ποτέ ξέχασε και πήρε την εκδίκησή της, αφού όλοι εκείνοι «χάθηκαν» μαζί με το «καράβι» τους από την μεγάλη τρικυμία που ξεσήκωσε η αδερφή του Βασιλέα με την μεγάλη ουρά της! Αλλά και πολλοί άλλοι που σήμερα κρατούν ακόμα τη θέση τους θα γνωρίσουν την οργή της! Γιατί ο βασιλιάς Αλέξανδρος δεν πέθανε! Ζει και βασιλεύει και τον κόσμο κυριεύει!». Είναι η αθάνατη ελληνοχριστιανική ψυχή που ζει και βασιλεύει σε έναν κόσμο αόρατο αλλά πιο ζωντανό από τον ορατό. Σε έναν κόσμο που είναι μακρινός για κάποιους, αλλά πολύ πιο κοντινός και σίγουρος αν ξέρεις πού και πώς να τον αναζητήσεις!

Ο μεγάλος ασθενής, το νέο-ελληνικό κράτος, όπως το γνωρίζαμε από το 1830 ως σήμερα, δεν έχει μέλλον, σύμφωνα με τις «εκτιμήσεις» των «γιατρών». 

Το τέλος όμως του κόσμου δεν προβλέπεται να είναι αυτό! Άρα λοιπόν, μετά… τι;!

Οι «ειδήμονες» αυτοί δεν έχουν απάντηση, δεν έχουν ιδέα, δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να προβλέψουν, ούτε καν να φανταστούν. Υπάρχουν όμως και κάποιες άλλες εκτιμήσεις. Που δεν είναι «επιστημονικές». Και οι οποίες μιλούν για αυτό το «μετά» το «θάνατο» του υλικού, χειροπιαστού μικρόκοσμού μας. Εξάλλου… οι επιστημονικές θεωρίες και «προβλέψεις» υπάρχουν και ισχύουν μέχρι να διαψευστούν!

Ιωάννης Δανδουλάκης

1 σχόλιο:

nikosmous είπε...

Καλέ μου φίλε Γιάννη μεγάλο θέμα άνοιξες!Κατά τη γνώμη μου πάντα, δεν είναι ο βασιλιάς που ήταν χαμένος ή ανύπαρκτος και ζούσε σαν σκιά στην οικουμένη, ούτε βόλευε να μην βγει στην επιφάνεια για να τον δουν.Εκείνο που βόλευε κι εξακολουθεί ακόμα να εξυπηρετεί είναι η αφάνεια(μέχρι νέκρωσης) του Έλληνα με πρακτικές αντίστοιχων σημερινών μνημονιασκών αντιλήψεων τουρκοκρατίας, απαξίωσης "Μεγάλης ιδέας".Συμφέροντα παίζονται στις πλάτες του σημερινού Έλληνα, για να μην ξυπνήσει μέσα μας η ψυχική αρχαιότητα εκείνου του Έλληνα που όλοι ασπάζονται κι υπολογίζουν επειδή τη φοβούνται!Κι όσο θα παραμένουμε κάτω απ' τις επιταγές των μεγάλων δυνάμεων, τότε θα επιβεβαιώνονται όλες οι προβλέψεις κι οι εκτιμήσεις.
Να 'σαι πάντα καλά αγαπημένε μου φίλε, χαίρομαι πάρα πολύ που είσαι πρώτα απ' όλα καλά κι είσαι πάλι κοντά μας!Καλό και χαρούμενο απόγευμα να περάσεις!!!:-)