Οδοιπορικό στην Ηπείρο: Γιάννενα, Στόμιο Κόνιτσας, Πολεμικό Μουσείο Καλπακίου

Το Μάρτιο του 2013 είχα την μεγάλη ευκαιρία και τύχη να βρεθώ μαζί με μερικούς καλούς φίλους στα μέρη της ηρωικής Ηπείρου. Βασικά η επίσκεψή μου ήταν στα Γιάννενα αυτήν την αρχαία πόλη-κάστρο, χτισμένη από τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό γύρω στο 510 μ.Χ. και που πήρε το όνομά της από το μοναστήρι του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου που βρισκόταν εντός του παλιού κάστρου. Αφού κάναμε τις βόλτες μας στην πόλη των Ιωαννίνων δεόντως,

Τα τείχη του κάστρου

Θέα από το μπαλκόνι του ξενοδοχείου

Θέα της λίμνης από το κάστρο με τις αμυγδαλιές που ανθίζουν

Θέα του νησιού της λίμνης από το κάστρο

Η καφετέρια του κάστρου: άδειο τραπέζι δεν υπήρχε και είχε και ουρά - για τραπέζι

Για απογευματινό καφεδάκι στη λίμνη

επισκεφθήκαμε επίσης: α) το μουσείο Βρέλλη, όπου απαγορεύεται η φωτογράφιση στο εσωτερικό,

Μουσείο Βρέλλη

β) το Στόμιο της Κόνιτσας:

Αποφασίσαμε να πάμε την Κυριακή για λειτουργία στη Μονή Στομίου Κονίτσης. Η Κόνιτσα είναι τόπος καταγωγής τόσο του Γέροντος Παϊσίου, όσο και του παιδικού του φίλου, του Γέροντα Παύλου Ζησάκη (για τον οποίο επιφυλλάσομαι να γράψω περισσότερα στο μέλλον). Στη Μονή Στομίου μόνασε πρώτα ο Γέροντας Παΐσιος, προτού πάρει εντολή από την Παναγία να πάει στο Όρος.

Ξεκινήσαμε από τα Γιάννενα νωρίς το πρωί της Κυριακής και φτάσαμε στην Κόνιτσα γύρω στις 7 πμ. Φτάνοντας στην Κόνιτσα δεν μπαίνεις καθόλου στην πόλη. Πριν μπεις στην πόλη στρίβεις δεξιά και σε τριακόσια περίπου μέτρα βρίσκεις το Στόμιο του Αώου με το περίφημο γεφύρι της Κόνιτσας. Καθώς κατεβαίνει από τη βόρεια Πίνδο ακάθεκτος ο Αώος, συναντά τις στενές κι απόκρημνες χαράδρες της Τύμφης που σχηματίζουν ένα μεγαλοπρεπέστατο φαράγγι και αναγκάζουν τον Αώο να περάσει ορμητικός ανάμεσά του. 

Αμέσως μόλις φτάσαμε εκεί ξεκινήσαμε την οδοιπορία παρά τον ποταμό Αώο και την ανάβαση στην Τύμφη μέχρι την Ιερά Μονή του Γεννεσίου της Θεοτόκου.Ένα πέτρινο μονότοξο γεφύρι, από τα μεγαλύτερα μόνοτοξα των Βαλκανίων, οδηγεί από τη μεριά της Κόνιτσας στην απέναντι όχθη του ποταμού όπου ξεκινά το μονοπάτι για την ανάβαση στην Τύμφη και τη Μονή Στομίου.

Το πέτρινο γεφύρι της Κόνιτσας, ένα από τα μεγαλύτερα μόνοτοξα
των Βαλκανίων (http://peripatitestoutopou.blogspot.gr/2012_04_01_archive.html)

Στα δεξιά μας όπως ανεβαίνουμε το γεφύρι που οδηγεί στο μονοπάτι. Ο Αώος όπως βγαίνει από το Στόμιο και ανοίγεται προς την κοιλάδα.

Στα αριστερά όπως συνεχίζουμε πάνω στο γεφύρι. Το φαράγγι του Στομίου σε όλο του το μεγαλείο.

Ο Αώος κατεβαίνει ορμητικός

Μια πρόσφατη χιονοστοιβάδα που είχε σχηματίσει παγετώνα
έκανε τη διαδρομή ακόμα πιο ενδιαφέρουσα.

Η χιονοστοιβάδα

Γενική άποψη του φαραγγιού καθώς προχωρούσαμε.
Φαίνεται και η χιονοστοιβάδα που καταλήγει στον ποταμό.

Η Βρύση έξω απ' την είσοδο της Μονής

Είσοδος της Μονής

Το Καθολικό της Μονής όπου λειτουργηθήκαμε

Το εσωτερικό της Μονής. Στο βάθος το κελλί που μόνασε ο Γέροντας Παϊσίος.

Η είσοδος του Καθολικού

Έσκυψε ο ήλιος να μας χαζέψει απ' το θρόνο του.

Ο Σταυρός στη Μονή

Ο Αώος όπως φαίνεται απ' τον Σταυρό

Ο Αώος από τον Σταυρό

Οι κορφές της Τύμφης όπως φαίνονται απ' τη Μονή

Τα σύννεφα πάνω από την κορφή της Γκαμήλας φάνηκαν για μια στιγμή να σχηματίζουν ένα λιοντάρι...

Η κορφή της Γκαμήλας χαμένη μες τα σύννεφα.

Άποψη της Μονής από τον Σταυρό με γενική θέα ολόκληρου του Στομίου.
Στο βάθος το άνοιγμα του Στομίου και η κοιλάδα που καταλήγει και συνεχίζει τη ροή του ο Αώος.

Στη Μονή υπάρχει και η εικόνα του Χριστού που έχει αγιογραφηθεί σύμφωνα με
τις υποδείξεις του Γέροντος Παϊσίου κατόπιν της μοναδικής θεοπτίας του.

Φεύγοντας από τη Μονή

Κι άλλη γενική άποψη του φαραγγιού του Στομίου με την κοιλάδα στο βάθος

Κατεβαίνοντας την κλεισούρα απ' το ίδιο μονοπάτι που ανεβήκαμε, ήταν αδύνατο να αποφύγω ένα αίσθημα ανεκπλήρωτης λαχτάρας και πόθου, που δεν μπορούσα εκείνη τη στιγμή να είμαι καβάλα σ' ένα άλογο φορώντας μια βυζαντινή φολιδωτή πανοπλία και μ' ένα ουννικό σύνθετο τόξο στον ώμο. Αρκέστηκα λοιπόν να χορτάσω την βυζαντινομανία μου μ' αυτόν τον τρόπο:

Είναι γνωστό ότι την περίοδο 1081 - 1085 ο νεοστεφθής βασιλέας Αλέξιος Α΄ Κομνηνός αντιμετώπισε στην ευρύτερη περιοχή της Ηπείρου την πρώτη νορμαννική εισβολή υπό τον  φοβερό και τρομερό Ρομπέρτο Γκυσκάρδο και τον πανούργο γιο του Βοημούνδο (αλλά και για αυτά επιφυλάσσομαι να γράψω αναλυτικά στο μέλλον). 

γ) Τέλος στο γυρισμό από την Κόνιτσα προς τα Γιάννενα, σταματήσαμε και στο Πολεμικό Μουσείο του Καλπακίου, όπου επίσης απαγορεύεται η εσωτερική φωτογράφιση. Το συνιστώ όμως να το επισκεφθείτε οπωσδήποτε αφού διαθέτει εξαιτερική και σπάνια συλλογή όπλων του Β΄Π.Π. και μια σπουδαία αναπαράσταση - με προβολή βίντεο και έναν τεράστιο πίνακα-χάρτη - της μάχης του Καλπακίου υπό τον μεγάλο στρατηγό Χαράλαμπο Κατσιμήτρο. Επιπλέον οι δυο φαντάροι, τα παιδιά που εκτελούν χρέη φυλάκων του Μουσείου είναι εξαιρετικοί ξεναγοί με μοναδικές ιστορικές γνώσεις που μόνο ένας ντόπιος μπορεί να κατέχει για τον τόπο του. Γιατί αυτά τα παιδιά είναι ντόπια, απόγονοι ηρώων της περιοχής, ηρώων και πολεμιστών όχι μόνο του '40, αλλά και του 1821 και των άλλων επαναστάσεων της τουρκοκρατίας, όπως εκείνη του επισκόπου Διονυσίου του Φιλόσοφου, αλλά και πολύ πιο πριν στους πολέμους των Ρωμηών Ελλήνων κατά των Νορμαννών.

Υποστράτηγος Χαράλαμπος Κατσιμήτρος,
Διοικητής Η΄ Μεραρχίας Ηπείρου http://lefobserver.blogspot.gr/2008/09/blog-post_4947.html

Γιατί η αληθινή ιστορία, η απόκρυφη ιστορία, είναι εκείνη που δεν έχει γραφθεί σε κανένα βιβλίο. Είναι γνωστή μόνο στους ανθρώπους του κάθε τόπου και διαιωνίζεται από στόμα σε στόμα. Κι αυτό επειδή κανένας μεγαλοϊστορικός δεν καταδέχθηκε, ούτε και θα καταδεχθεί ποτέ να την καταγράψει. Και μετά τα λένε "μύθους"... Άντε μπας και γίνει κάτι τώρα τα χρόνια που τούτα και στο μέλλον με τα ιδιωτικά και προσωπικά μπλογκ που έχουν αρχίσει και κάνουν νέα καταγραφή αυτής της άγνωστης ελληνικής ιστορίας, από ανθρώπους που γνωρίζουν από μοναδικές και προσωπικές πηγές (παπούδες, γιαγιάδες, ανθρώπους του χωριού γενικά) την αληθινή ελληνορθόδοξη ιστορία του τόπου τους, τα άγνωστα θαύματα των αγίων, τις μοναδικές μικρές κι ασήμαντες (για τους μεγαλοακαδημαϊκούς που πληρώνονται για να γράφουν "ιστορία"), άγνωστες μικρομάχες και περιστατικά του χωριού και της περιοχής τους. 

Γιατί κανένας άλλος άνθρωπος δεν μπορεί ποτέ να αγαπήσει έναν τόπο τόσο όσο τα παιδιά και οι απόγονοι εκείνων που πολέμησαν και πεθάναν ανά τους αιώνες στα χώματα αυτά. Κανένας ξένος, ούτε τουρίστας, ούτε μετανάστης ούτε οτιδήποτε άλλο, μπορεί ποτέ να αγαπήσει την γη την ελληνική όπως την αγαπά ο Έλληνας που όχι μόνο γεννήθηκε και μεγάλωσε εκεί σ΄αυτόν τον τόπο αλλά έχει δίπλα του και τους τάφους, τα μνημεία και τα ιερά των απ' αιώνων προγόνων του στην ίδια αυτή γη.

Το Ηρώο της Μάχης του Καλπακίου απέναντι ακριβώς από το Μουσείο

Η είσοδος του Μουσείου

Το ΟΧΙ φυτεμένο για πάντα στη γη του Καλπακίου
από την ψυχή και το αίμα των Ελλήνων κατοίκων της περιοχής

(κείμενο: Γιάννης Δανδουλάκης - φωτό: Γιάννης Δανδουλάκης, εκτός από όσες διαθέτουν άλλη παραπομπή)