Ο γνωστός και αγαπητός μας Γέροντας Παύλος Ζησάκης, προηγούμενος της Μεγίστης Λαύρας του Αγίου Όρους και πνευματικός της Ιεράς Μονής Παναγίας Ζερμπίτσας στον Ταΰγετο της Λακωνίας, πνευματικός «κατακτητής» της κορυφής του Άθω και ήρωας του εθνικού έπους το ’40, κοιμήθηκε στις 20 του περασμένου Σεπτεμβρίου, ημέρα Σάββατο.
Σε μία ήσυχη μέρα του φθινόπωρου, στην εποχή που ο Δημιουργός προαιωνίως εθέσπισε τα φύλλα να μαραίνονται και να πέφτουν από τα δέντρα στη γη, ο Ιησούς που τόσο αγάπησε, αποφάσισε να ξεκουράσει το σώμα και την ψυχή αυτού του θαρραλέου ασκητή και ακούραστου πνευματικού πολεμιστή.
Στη λιτή, ταπεινή και απέριττη – αλλά πάντα σύμφωνη με το αρμόζον αγιορείτικο τυπικό – εξόδιο ακολουθία του δεν έγινε καμία «κοσμοπλημμύρα», δεν συνέρρευσε κανένα ενθουσιώδες «πλήθος πιστών».
Ο γέροντας Παύλος ανήκει στην ίδια γενιά των σύγχρονων μεγάλων ασκητών και γερόντων της Εκκλησίας μας, συνομήλικος και «ομογάλακτος» με τους γέροντες Παΐσιο, Πορφύριο και τους άλλους αγίους ασκητές του περασμένου αιώνα, μαθητής, αλλά και δάσκαλος αυτών. Σίγουρα όμως, δεν έτυχε και δεν τυγχάνει της ίδιας «φήμης» και ανθρώπινης «δόξας» με εκείνους.
Και αυτό διότι, πολύ απλά, ο ίδιος ανέκαθεν επέλεξε και θέλησε να είναι έτσι. Ο ίδιος αγάπησε με αφάνταστη σφοδρότητα την σιωπή, την ησυχία και την ταπεινότητα της αφάνειας. Δεν έκανε ποτέ «φανταχτερά», βαρύγδουπα κηρύγματα. Δεν είπε ποτέ και αποστρεφόταν τα «μεγάλα λόγια». Όσοι όμως, λιγοστοί - αλλά και τόσο τυχεροί και ευλογημένοι από το Θεό - τον γνώρισαν από κοντά, έγιναν και παραμένουν μάρτυρες μίας μορφής μεγάλης και σπάνιας αρετής και αγιότητας, του είδους που σαν το πιο καθαρό και αγνό διαμάντι που κρύβεται στα πιο μεγάλα βάθη των εγκάτων της γης, συναντάται εξαιρετικά σπάνια ακόμα και σε διάστημα περισσότερων του ενός αιώνων.
Η απεριόριστη και αυθεντική, που έμοιαζε με παιδική, αγάπη του για τον κάθε άνθρωπο, μικρό και μεγάλο, η καθαρότητα και αθωότητα του βλέμματός του που σε καθήλωνε και σε έλεγχε επί τόπου. Η πραότητα, η καρτερικότητα και η ανεκτικότητά του που εξέπλησσαν, όσες φορές και αν τον είχε συναντήσει κανείς. Στα πολλά πνευματικά του τέκνα, καθόρισε και καθοδήγησε ολόκληρη τη ζωή τους. Αλλά και σε όλους τους απλούς πιστούς, που τον συναντούσαν περιστασιακά, συχνότερα ή αραιότερα άφησε ένα ανεπανάληπτο βίωμα. Σαν την στοργική αλλά και αυστηρή μαζί παρουσία ενός πατέρα, που ο καθένας όμως τον είδε με τα δικά του μάτια, αφού στον καθένα μίλησε μέσα από τη δική του ξεχωριστή ψυχή, όπως ακριβώς είναι η «φύση» και ο τρόπος που μιλά ο Θεός και το Άγιο Πνεύμα του στους ανθρώπους. Όλοι όμως, ανεξαιρέτως ήταν και είναι το ίδιο βέβαιοι ότι συνάντησαν έναν αληθινό άγιο. Έναν άγιο που δεν το «φώναξε» ποτέ και για αυτό ακριβώς και όλοι το κράτησαν σαν σιωπηρό, αλλά πολύτιμο και μονάκριβο μυστικό μέσα στην καρδιά τους.
Ένα «μυστικό» το οποίο επιβεβαιώθηκε και στερεώθηκε ακόμα περισσότερο σε όσους είχαν την ευλογία να βρεθούν στην μοναδική αυτή εμπειρία της εξοδίου ακολουθίας του. Μία «κηδεία» που δεν ήταν κηδεία, αφού ένοιωθες το, όποιο, «πένθος» υπήρχε μέσα σου να εξαφανίζεται. Αφού εκείνο το γλυκό φθινοπωρινό απόγευμα ο πάντα γαλήνιος γέροντας Παύλος – ακόμα και παραδομένος στον αιώνιο ύπνο του – παρηγορούσε, όπως πάντοτε, όλους όσους βρίσκονταν εκεί. Με μία βαθειά και ανεξήγητη, αλλά τόσο ανείπωτα βέβαιη, παρηγοριά και μυστική θεϊκή ευλογία. Μία παρηγοριά και ευλογία που εξακολουθεί να τη χαρίζει σε όποιον επισκέπτεται το ταπεινό του τελευταίο κατοικητήριο, στην καταπράσινη αυλή του Καθολικού της Ιεράς Μονής Ζερμπίτσας.
Ιωάννης Δανδουλάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου